Een weekje vakantie met hemelvaart
De mier loopt over mijn grote teen. Het kietelt een beetje. De grond is nog wat nat, voel ik aan mijn voetzool. De madeliefjes staan er stralend bij, als kleine, prachtige zonnetjes in het gras.
De vogels fluiten luidruchtig. Ze lijken de filmmuziek onder de realiteit hier, in de Eifel.
Even een paar dagen uit de dagelijkse ratrace.
Ik loop verder door het hoge gras. Wat een heerlijk lichtblauw kleurtje, dat bijna onzichtbare bloemetje in een oceaan van groen.
Er gaan honderden mensen dood in Gaza. Als ze niet dood worden geschoten, verhongeren ze binnenkort of gaan ze dood omdat er geen medische hulp is voor ze.
Ik loop weer twee stappen verder en zie mooie lichtbruine paddenstoelen. Op deze plek is het blijkbaar best vochtig, al sta ik hier nu in de warme lentezon. Ze hebben een ander imago dan bloemen, maar ook deze paddenstoelen en het mos en gras eromheen vormen en perfecte kosmos voor kevers, mieren en andere insecten.
Er is brand in de machinekamer op een van de schepen van het werk van mijn man. Het schip is nu ergens op zee en moet worden opgehaald door een sleepboot. Voor deze sleepboot moet NU geld over gemaakt worden.
Morgen is het Hemelvaart, een feestdag en de banken gaan deze spoedbetaling niet nu accorderen…. mijn man wordt gebeld.
Er moet veel geregeld worden, de bemanning moet van boord en veilig onderkomen. Vakantie of niet, feestdag of niet, er moet over een uur een online meeting plaats vinden over hoe dit op te lossen.
Zuur genoeg had juist dit schip lang in het droogdok gelegen voor onderhoud.
Ik loop weer twee stappen verder. Het donkerblauw van deze prachtige mini kunstwerkjes steekt zo mooi af van de felgroene kleur van blaadjes en gras.
Velen in Israël rouwen om hun dierbaren die zijn overleden toen er op hun festival een bloedbad werd aangericht. En nog steeds zitten velen in ondraaglijke onzekerheid omdat familie en vrienden zijn gegijzeld door Hamas.
Op de plank in de hoek van het balkonnetje ligt een plastic kruk opgeslagen. Daar vind ik bij toeval het nestje wanneer ik de kruk wil pakken (wat doet dat mos daar, was mijn eerste verbaasde gedachte). Een roodborstje heeft er zes eieren in gelegd en vliegt angstig heen en weer wanneer wij op het balkon zitten. Het vogeltje durft dan niet naar zijn nest.
De volgende verstorende indringer in mijn rustige idylle hier is het besef dat we nog veel moeten doen: het hout moet gebeitst, de leuning geschilderd, het hek gerepareerd, de tegels geboend en die ene gelijmd, het gras gemaaid, de moestuin aangelegd…. En dan heb ik het nog niet eens over al die cliënt rapportages die af moeten, de telefoontjes die ik moet plegen om over patiënten te overleggen, het nieuwe elektronisch patiëntendossier waar ik mee moet leren werken omdat we overstappen. Ook thuis wachten klussen: de was, het stofzuigen, de eerste verdieping moet worden geschilderd….. het is nooit af.
Er moet nog veel gebeuren.
Op 30 meter afstand van het balkon staan vier enorm hoge naaldbomen dicht bij elkaar. Bovenin hebben twee roofvogels een nest gebouwd. Zelfs hier op het balkon kan ik de jonkies horen roepen. De vogels vliegen af en aan om hun kroost van eten te voorzien. Het schouwspel is magisch.
Het nest zit in de hoge bomen rechts
Ondertussen sterven dissidenten in gevangenissen, worden mensen gemarteld die op de een of andere manier afwijken of kritiek hebben op het regime.
Jij herkent mijn spagaat vast. Aan de ene kant de drama’s op aarde, ellende voor sommige mensen en onmetelijk leed – en aan de andere kant jouw leven met de kleine fijne momenten.
Aan de ene kant het ‘moeten’ – alles wat volgens jou nog moet gebeuren, aan de andere kant het loslaten en ontspannen. Elk mens kent deze spagaat.
Als individu kun je de mensheid, een hele bevolkingsgroep niet redden. Je kunt de vervuiling of de oorlog niet stoppen. Daar waar we kunnen, moeten we tot actie overgaan om onze idealen te verwezenlijken. Maar is dit bij mij nu het moment?
De serenity prayer schiet mij weer eens te binnen, voor mij ook hier weer van toepassing:
God, schenk me
kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen
en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Bron: Wikipedia
Ik ben niet gelovig, maar hoop dat het universum mij wel van deze wijsheid voorziet.
Hier, in mijn heerlijke idylle tussen roofvogels, mieren, madeliefjes en het broedende roodborstje, mag ik in kalmte genieten en mij blijven verbazen over hoe ingenieus en fantastisch ook het kleinste bloempje hier in elkaar zit.
En nu moet ik toch één ding: hier oprotten. Dan kan het roodborstje weer naar zijn eitjes.
Kijk hier voor wat informatie over de Vulkaneifel.
Ik heb nog een andere blog over de spagaat tussenin actie komen of niets doen. Je leest hem hier.
De zoektocht die je doorloopt in het loslaten van je kinderen is een soortgelijke worsteling. Hier gaat mijn blog Leren kinderen los te laten – een gids voor de ouders over.
Geef een reactie